“Als ik schilder, zie ik een nieuwe dageraad.”

▲ Zodra Juan Antonio Lara Flores aan een werk begint, stopt hij niet tot het af is, iets wat hij in een dag kan doen. Hier afgebeeld, Untitled II . Foto met dank aan de fotokunstenaar.

Omar González Morales

Krant La Jornada, dinsdag 12 augustus 2025, p. 5

De 88-jarige schilder Juan Antonio Lara Flores exposeerde op talloze podia. Hoewel hij arts van beroep was, maakte hij van zijn vrije tijd gebruik om zich te wijden aan het vastleggen van kleuren: "Ik voel me levendig als ik schilder, en elke keer dat ik schilderijen maak, is het alsof ik een nieuwe dageraad zie. Ik geniet er echt van en het geeft me kracht", zei de autodidactische kunstenaar in een interview met La Jornada .

Zijn gezondheid is achteruitgegaan en hij kan zijn huis niet zonder begeleiding verlaten, dus helpt zijn zoon hem met het verkrijgen van alle benodigdheden die hij nodig heeft om zijn schilderavontuur voort te zetten. "Ik geloof dat een arts goed opgeleid moet zijn op verschillende vlakken, niet alleen in het vakgebied, maar ook in het leven. Hij of zij moet geweldige werken lezen en schilderijen zien om te humaniseren en beter te begrijpen waarom we voor dit beroep hebben gekozen."

Na zijn studie geneeskunde in de jaren zestig koos Juan Antonio Lara Flores ervoor om zich te specialiseren in plastische chirurgie. Daarna ging hij werken in de Mexicaanse gezondheidszorg, meer specifiek in het Algemeen Ziekenhuis in de hoofdstad van het land.

"Toen ik eenmaal begon met schilderen, raakte ik de draad kwijt en stopte ik pas als ik klaar was met schilderen. Ik kan het in een dag doen. Mijn formaat is één meter bij 70 centimeter, bijna altijd op doek, en het kost me drie tot zes uur om het af te maken. Nog eens drie tot zes uur werk ik op karton van 60 bij 40 centimeter, en voor beide gebruik ik gesso," legde Lara Flores uit.

Op de website delbisturialpincel.com.mx kan het publiek meer dan honderd stukken van Lara Flores bewonderen. Haar boodschap: "Er valt altijd iets te ontdekken."

Hij exposeerde onder andere in het Jaime Sabines Cultureel Centrum, het León Museum in Guanajuato, het Abraham Ayala González Auditorium in het Algemeen Ziekenhuis van Mexico en de Fayad Jamín Galerij van de Mexicaanse ambassade in Cuba. Hij ontwierp ook de cover voor Antonio Zuckermanns boek Penumbra en zijn album En Vivo , evenals voor Adrián Nieto's EP Al son de una guitarra .

Dagelijkse routine

"In de jaren negentig, na mijn pensioen, ontmoette ik Leonel Maciel, Miguel Urbán, Javier Arévalo, Byron Gálvez en andere kunstenaars. In het begin was het gewoon gezellig, maar toen durfde ik met hen te schilderen en bleek ik er niet slecht in te zijn. Toen begon ik het serieus te nemen en een dagelijkse routine te ontwikkelen," zei hij.

De schilder zegt dat zijn werk in drie periodes is verdeeld: "De eerste, die op mijn website te zien is, bestaat uit ongeveer 150 stukken; dat is het werk dat ik het meest heb gepromoot. Ik heb nog zo'n 300 schilderijen waaraan ik heb gewerkt, maar die ik nog niet in het openbaar heb gezien; een ander dat ik al heb afgemaakt en nog niet heb ingelijst, en het werk waaraan ik nu werk", aldus de schilder.

"Ik beleef het schilderen intens; er zijn je fantasieën, je successen en je mislukkingen. Hoewel ik me altijd heb willen concentreren op dingen die me gelukkig maken, dicteert mijn hart altijd wat ik doe. Ik concentreerde me op mijn vreugde, en als je naar die vroege werken kijkt, zie je dat geen ervan nostalgie naar het verleden uitstraalt, maar eerder wat ik ervoer: het heden," merkte hij op.

Juan Lara stelde dat sommige van zijn werken geïnspireerd zijn door de technieken van andere schilders, maar dat de meeste voortkomen uit zijn verbeelding: "Ik geloof dat je bovenal origineel moet zijn. Ik communiceer graag met degenen die mijn werk zien. Soms beseffen we het niet, maar kunst is een taal; de tijd zelf zorgt ervoor dat het tijdperken overstijgt, en de geschiedenis maakt het relevant."

Verschillende schilderijen van Juan Antonio Lara bevinden zich in privécollecties, andere bevinden zich in zijn huis in Mexico-Stad en een aantal heeft hij in zijn huis in Querétaro bewaard: "Toen ik er drie jaar geleden een paar wilde inlijsten, kreeg ik drie hartaanvallen en mijn artsen raadden me aan om naar een rustiger, lager gelegen plek te verhuizen."

"Ik was herboren. Ik kreeg hartaanvallen toen ik naar buiten ging, en een buurman was degene die me hielp. Zo'n situatie is schokkend, en ik besloot er veel meer van te genieten. Mijn werk is getransformeerd en het heeft me nog meer gemotiveerd om te blijven schilderen. Je kunt je door deze ongelukken niet laten tegenhouden," voegde de kunstenaar eraan toe.

Lara Flores heeft ook nagedacht over haar spirituele betekenis en de toekomst van haar schilderijen na haar overlijden: "Ik ga een deel ervan in gelijke delen aan mijn kinderen doorgeven, en ik wil andere schenken aan musea en universiteiten in Querétaro. Kunst is om te ervaren, te creëren, en ja, om te onderwijzen en te leren," besloot ze.

AFP

Krant La Jornada, dinsdag 12 augustus 2025, p. 5

Jiangyong. In een werkplaats in de provincie Hunan, Centraal-China, tekent een leraar voorzichtig met een inktpenseel de karakters van een geheim schrift dat eeuwen geleden door vrouwen is uitgevonden.

Nüshu, wat letterlijk ‘vrouwenschrift’ betekent in het Chinees, werd ongeveer 400 jaar geleden bedacht, in een tijd waarin vrouwen geen toegang hadden tot onderwijs en dus ook niet tot schrijven.

Dankzij nüshu konden vrouwen met elkaar communiceren via brieven, liedjes en zelfs borduurwerk.

Nushu wordt van generatie op generatie, van moeder op dochter, doorgegeven en wint nu aan populariteit in heel China. Het wordt daar gezien als een symbool van vrouwelijke kracht.

Pan Shengwen, een 21-jarige studente, legt aan AFP uit dat nushu vrouwen in staat stelt om vol zelfvertrouwen te communiceren. "Het is een soort heiligdom voor ons", zegt ze.

“We kunnen onze gedachten uiten, elkaar in vertrouwen nemen en over alles praten.”

Vergeleken met Chinese karakters zijn Nüshu-woorden fonetisch, minder vierkant, dunner en hebben de vorm van boombladeren.

“Als we schrijven, moet onze ademhaling rustig zijn, zodat het penseel stabiel blijft”, legt hij uit.

Op Xiaohongshu, een Chinese app vergelijkbaar met Instagram, is de hashtag "Nüshu" al meer dan 72 miljoen keer bekeken. De meeste berichten zijn van jonge vrouwen die foto's delen van tatoeages of andere creaties met dit eeuwenoude schrift.

He Jingying, een andere studente, legt uit dat het haar moeder was die haar had ingeschreven voor een nushu-cursus.

Deze oefening, zegt hij, geeft hem "een diep gevoel van sereniteit. Als ik het papier met de kwast aanraak, voel ik een soort innerlijke kracht", zegt hij.

“Een kreet tegen onrecht”

Nüshu is veel meer dan alleen een script. Het weerspiegelt het leven van vrouwen in het landelijke Jiangyong County, provincie Hunan, legt Zhao Liming uit, professor aan de Tsinghua Universiteit in Peking.

Jiangyong was "een door mannen gedomineerde samenleving", legt deze professor uit, die al veertig jaar nushu bestudeert. "Deze vrouwenwerken waren een schreeuw tegen onrecht", zegt ze.

Nüshu-woorden worden in een lokaal dialect gelezen, waardoor ze moeilijk te leren zijn voor mensen uit andere regio's. Maar de elegantie en uniciteit ervan verklaren de hernieuwde interesse in dit schrift, zegt professor He Yuejuan.

‘Kunststudenten zijn dol op haar’, vertelt ze buiten haar galerie, waar ze sieraden en sjaals verkoopt met Nüshu-inscripties.

Deze lerares komt oorspronkelijk uit Jiangyong en zegt dat nüshu tijdens haar jeugd “deel uitmaakte van haar dagelijks leven”.

Deze vrouw is een van de twaalf door de Chinese overheid erkende ‘erfgenamen’ van Nüshu en heeft nu het recht om het te onderwijzen.

Typisch voor hen

Bijna 100 studenten namen deel aan een weeklange workshop die door de lokale overheid was georganiseerd om nushu te promoten.

Zou Kexin, een van de aanwezige jonge vrouwen, vertelde AFP dat ze via sociale media over nushu had gehoord en het “zelf wilde ervaren”.

"Het is een schriftsysteem dat uniek is voor vrouwen, wat het echt bijzonder maakt", zegt deze studente aan een universiteit in Sichuan.

Tao Yuxi, een 23-jarige animatiestudent, is een van de weinige mannen die aan de workshop deelneemt.

Hij zegt dat hij nüshu wil leren om inspiratie op te doen voor zijn creaties.

Hoewel nüshu speciaal voor vrouwen is gemaakt, is het volgens haar een onderdeel van het nationale culturele erfgoed.

“We moeten er allemaal voor vechten om het te behouden, vrouwen en mannen”, stelt ze.